Leve de gemeenschap

Eric Zander

Op 5 juli publiceerden de kranten de resultaten van een nationaal onderzoek naar het welzijn in 2018, dat gedaan werd in samenwerking met de universiteit van Gent. De titels onthulden de meest frappante ontdekkingen: “De Belgen zijn meer dan ooit prooi van de eenzaamheid”. Meer dan de helft van de bevolking voelt zich alleen, is geïsoleerd, heeft geen echte vrienden. De cijfers zijn verbazingwekkend: de leeftijden 20 tot 34 jaar (54,5%) en 35 tot 50 jaar (53%) scoren het hoogst. De onderzoekers vragen de overheid gelegenheden te creëren waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en leren kennen, want “een goede vriendschap geeft een 5x hogere kans op gelukkig zijn.”

“Het is niet goed dat de mens alleen is” (Gen. 2:18) zegt de Schepper wanneer Hij aankondigt dat Hij de man een vrouw zal geven. In heel de Bijbel zoekt God naar manieren om dwalende mannen en vrouwen samen te brengen, ze tot een volk rond Hem te verenigen als één kudde die Hij leidt, een familie waarvan Hij de Vader is. Het gaat zo ver dat Hij zijn zoon stuurt, Jezus, om de verloren schapen bijeen te brengen, de opstandige kinderen te adopteren en hen als levende stenen te gebruiken voor de bouw van Zijn huis. Dit betekent ook dat ieder van ons een actieve rol krijgt in Zijn lichaam…

In onze individualistische maatschappij leggen we de nadruk (misschien te) dikwijls op het persoonlijk aspect van onze redding, op “mijn keuze voor Jezus”, terwijl we daardoor het gemeenschappelijke aspect vergeten. Natuurlijk is er de kerk, maar de kerk is veel meer dan een club waar individuele Christenen samenkomen, of een instituut dat zijn leden telt, gedoopt of nog-niet-gedoopt. We zijn het gezin van God (Ef. 2:19); we kunnen er niet aan ontsnappen. In heel ons gedrag moet dat zichtbaar zijn, in onze relaties met elkaar, maar ook voor de mensen van buiten. Al onze activiteiten, onze structuren, heel ons leven moet de omgang met elkaar stimuleren, vergemakkelijken en aanmoedigen. Niet alleen in wat we organiseren, maar nog meer in onze spontane ontmoetingen. Want als het gaat over “hen die niet bij de familie van God horen” … ziet Jezus hen als schapen die een Herder nodig hebben en een kudde dwalende kinderen zonder familie.

Het is één van de grootste tegenstellingen van onze tijd: onze medemensen zijn meer dan ooit eenzaam en geïsoleerd en tegelijk verwerpen ze massaal de mogelijkheden die de kerk biedt om hun nood te verzachten. Maar God heeft de Christelijke Gemeenschap ontworpen om het kader te zijn voor een gezamenlijke ontplooiing. Wij moeten dat opnieuw ontdekken, uitleven en het familiale aspect laten zien in onze omgang met elkaar. Het gaat verder dan het institutionele karakter, het is eenvoudiger, authentieker, minder gestructureerd. Dit is onze roeping voor onszelf en voor de wereld.