Yann Parodi
Als ouders van vier jonge kinderen hebben mijn vrouw en ik, al vanaf de geboorte van ons eerste kind, snel gezien dat het verlangen om dingen zelf te doen heel snel aanwezig is. We merkten dit voor het eerst op tijdens een maaltijd. We moesten toegeven aan de wil van onze dochter. Ze wou haar lepel zelf vasthouden en probeerde om een hap zonder te morsen naar haar mond te brengen. Wat is het trouwens vreemd dat een kinderstoel ontworpen is om een onopgeleid kind zelfstandig te leren eten en dat de vlekken zo moeilijk te verwijderen zijn? We hebben het op de harde manier geleerd: wanneer je deze daad van vrijheid weigert, lok je een instinctieve rebellie uit, een hongerstaking. De mond sluit, het lichaam kronkelt en zegt: "Als ik het zelf niet mag doen, dan eet ik niet! "
Enkele maanden later maakte ik het tegenovergestelde mee met ons tweede kindje. Toen hij het eten met zijn lepel aardig onder de knie had, keek hij me een keer aan en zei: ‘Ikke moe, papa doen!’ Wat was er gebeurd? Het leek alsof het plots niet meer interessant genoeg was om zelfstandig te eten. Alsof hij alleen maar hoefde te weten dat hij het zelf kon, maar dat hij zich toch liever liet bedienen.
Ons westerse leven lijkt hierop. We zouden zelf kunnen avonturieren, maar de helden uit onze romans, films en favoriete series doen dat in onze plaats... We kunnen het goed uitleggen en laten de ‘geroepen zendeling’ het werk doen. De evangelist getuigt in mijn plaats, de profeet profeteert in mijn plaats, de voorganger zorgt voor anderen in mijn plaats, de student onderzoekt de schatten in de Schrift in mijn plaats, … Welke effect heeft deze houding op lange termijn voor een gemeenschap? Ik denk dat je zelf het antwoord kan bedenken, toch? Moge de leiders de gemeenschappen toerusten zodat mensen zelf hun lepel zullen vasthouden, in plaats van alles voor hen te doen? (Ef.4:12) En wij, die in de “bediening” staan, durven we het risico te nemen om onopgeleide mensen de lepel zelf te laten hanteren?
Wat zou er gebeuren als een organisatie heel bewust “betrokkenheid” opneemt als haar belangrijkste waarde?