Hilde, een vrouw die er mag zijn, met haar lach, haar goede humeur en haar zorg voor anderen. Als je haar een keer ontmoet hebt, ben je haar niet snel weer vergeten. Maar tijdens deze pandemie, die de hele wereld al meer dan een jaar in haar greep houdt, is de eenzaamheid voor veel mensen moeilijk, ook voor haar.
We geven u eerst wat achtergrondinformatie: Hilde is single, ze woont alleen. Na 20 jaar in Brakel verhuisde ze eind 2019 naar Heusden-Zolder aan de andere kant van het land. Ze kent niemand in haar nieuwe woonplaats, behalve de andere deelnemers aan het nieuwe project waaraan ze gaat meewerken. Ze wil heel graag goed integreren in haar nieuwe omgeving, behulpzaam zijn en Jezus laten zien aan iedereen die ze tegenkomt. De verhuisdozen zijn eindelijk leeg, tijd om de deur uit te gaan en gehoor te geven aan de roeping van God… en dan een lockdown, gevolgd door een tweede, daarna veranderen de regels van de overheid de hele situatie.
“Ik mis de mensen”
“Al maanden mag ik nauwelijks iemand in mijn huis ontvangen,” vertelt ze ons. “Elke dag zie ik ‘digitale mensen’, maar dat is het niet, ik heb behoefte aan echt contact. Ik zie niemand, alleen Hilde!” Maar als de frustratie toeneemt, geeft Hilde niet op. In maart 2020 vraagt ze aan haar buren of ze iets voor hen kan doen, ze schrijft zich in als vrijwilligster en ze helpt via de computer 5 kinderen uit één gezin met hun huiswerk. Als dan de regels versoepelen aan het begin van de zomer ontmoet Hilde de lokale politieke en maatschappelijke verantwoordelijken – mogelijk kan ze zich nu eindelijk integreren? Er worden verschillende mogelijkheden genoemd, maar geen enkele spreekt haar meteen aan. Dan volgt er een tweede lockdown in België. Een zware slag voor Hilde, ze denkt dat ze dit niet aan kan, maar ze houdt zich vast aan de beloften die ze elke dag in Gods Woord leest.
« Mogelijkheden waar ik nooit aan gedacht heb »
Tijdens de tweede lockdown krijgt Hilde de kans als vrijwilligster mee te helpen in een woonzorgcentrum. Die kans had ze de zomer ervoor ook al gekregen, maar die had ze niet benut omdat ze al contact had met oudere mensen (Hilde helpt ook haar ouder wordende ouders) en het zou misschien beter zijn als ze relaties zou opbouwen met jongere mensen, waarmee ze over het Evangelie zou kunnen praten. Maar dit keer nam ze het aan omdat ze overtuigd was dat dit van de Heer was. Het was een openbaring: “Als je omringt bent door mensen van tachtig jaar en ouder ontdek je hun levenservaring. Ik werd me ervan bewust dat mijn aanwezigheid hun eenzaamheid doorbrak, iets wat ik ook kende. En later kreeg ik ook meer contact met de verzorgsters.” Hilde is blij met deze ervaring en overweegt zelfs dit nog lange tijd te blijven doen, zelfs als het coronatijdperk al lang voorbij is.
« Integratie, de viskom verdwijnt »
Integratie, de tegenpool van isolement? Zoals een vis die de kom verlaat die hij altijd gekend heeft en de onbekende oceaan in zwemt, is Hilde verhuisd naar een nieuwe regio om mensen te ontmoeten. “Voorheen stonden de noden van gelovigen centraal in mijn leven en in mijn agenda. Maar de Heer heeft me duidelijk gemaakt dat Hij ons roept om te integreren in de levens van de mensen die ons omringen en niet te wachten tot ze ons komen bezoeken in ons bokaaltje.” De kom verlaten? Om nooit meer terug te keren? Hilde’s antwoord is duidelijk: “Misschien hebben we geen bokaaltje nodig. Alleen maar vissen die in de oceaan zwemmen, omdat God hen daar geplaatst heeft. Regelmatig brengt Hij hen bij elkaar om samen te zwemmen en hun Schepper te eren. De vissen die de Heer niet kennen, kijken toe, eerst van ver, maar ze komen steeds dichterbij. En het gaat zeker veel makkelijker omdat ze de opening van het bokaaltje niet moeten vinden. Geen evangelisatie meer? “Het is het werk van de Heer,” bevestigt ze, “Het is belangrijk dat we Jezus weerspiegelen daar waar we zijn, zelfs zonder woorden. Onze aanwezigheid moet Zijn aanwezigheid worden. Door integratie heb ik de mensen ontmoet waar zij zijn en zij ontmoeten mij. We zitten op dezelfde golflengte.” Zelfs haar bidden is veranderd. In plaats van alleen te bidden voor mensen en andere gebedspunten, vraagt ze nu ook of God haar elke dag een beetje gevoeliger wil maken voor Zijn leiding en haar te brengen op plaatsen waar ze bruikbaar kan zijn. “Daarom ben ik vrijwilligster geworden in het woonzorgcentrum.”
Een interview door: Eunice Parodi